پرتو فرابنفش UV

پرتو فرابنفش بخشی از طیف الکترومغناطیس است که در طیف بین نور مرئی و پرتو یونیزان  (پرتو X و گاما) قرار می‌گیرد و طول موج آن بین 100 تا 400 نانومتر است. پرتو UV را از نظر طول موج و تأثیرات بیولوژیکی به سه گروه تقسیم می‌کنند: 1. UVC (100 نانومتر تا 280 نانومتر) 2. UVB   (280 تا 320 نانومتر) 3.UVA  (320 تا 400 نانومتر)   باندهای A و B که طول موج بلندتر هستند بیشترین اثرات بیولوژیکی را ایجاد می‌کنند. طول موج‌های کوتاهتر از 200 نانومتر از نظر بیولوژیکی غیر فعال هستند و فقط در محیط خلأ یا محیط‌های بسته گازهای بی‌اثر می‌توانند وجود داشته باشند، چون در فاصله کوتاهی جذب می‌شوند. طول موج های 200 تا 290 نانومتر عمدتاً در لایه شاخی پوست یا قرنیه چشم جذب می شوند. در صورتی که طول موج های بلندتر می توانند بر درم عدسی و عنبیه چشم اثر بگذارند.

از منابع مهم تولید کننده پرتو UV خورشید است ولی بخش مهمی از این پرتو توسط لایه ازن استراتوسفر جذب می‌گردد و تخریب لایه ازن می‌توانند این پرتو خطرناک را که ازدیاد آن منجر به سرطان پوست می‌شود، به زمین بفرستد. منابع عمده دیگر تولید کننده پرتو UV عبارت است از لامپ‌های پرفشار یا کم فشار بخار جیوه، فلورسنت، دستگاه‌های جوشکاری، لوله‌های پلاسما، لیزر و.. می‌باشند. به مراتب بیشترین میزان آسیب‌ها از مشاغلی ناشی می‌شود که کارگران در تماس با نور خورشید هستند و بیشترین زمان انتشار انرژی UV از ساعت 10 صبح تا 3 بعدازظهر می‌باشد. عواملی که بر شدت آسیب اثر می‌گذارند شامل مدت مواجهه، شدت تابش، فاصله از منبع تشعشع و جهت فرد در معرض نسبت به منبع مولد باشد.